T:"Hai, jij bent ..... (*)"
1:"Klopt. Jij komt me niet bekend voor."
T:"Trudy. Zeg maar Treetje. Ik ben de vrouw van ..... (*)"
1:"Oo"
T:"Jij woont in het buitenland heb ik begrepen"
1:"Is het leuk, zo op ... (*)'s reünie?"
T:"Ik zou niet zonder Nederland kunnen."
1:"Alles went."
T:"Maar de kinderen, hè."
1:"O ja, de kinderen."
2:"Hoi, mag ik even?"
T:"Is wat? Ja, die hadden hun vriendjes niet kunnen missen."
2:"Geef me effe mijn pillen."
T:"We moeten straks niet vergeten te tanken."
1:"Doe maar een pilsje."
T:"Morgen bij oma is het weer zo'n stuk omrijden."
2:"Jij rijdt."
1:"Ah, ook met chauffeur."
T:"Hij vertelt zo vaak over Eijkhagen."
1:"Da's knap."
T:"Soms is het net alsof ik erbij was."
1:"Mmhh"
3:"Dat recept moet je me dadelijk niet vergeten te geven."
T:"Nee, doe ik. Ja, ik hou van koken. Komt van mijn moeder's kant."
1:"Had je vanavond wel in de keuken mogen staan."
T:"Was toch netjes verzorgd."
1:"Ach"
T:"Wat fijn dat het je allemaal zo bevalt 'in den vreemde'. Haha."
1:"Tja, je doet ..."
T:"Nee, veertien dagen vakantie is meer dan genoeg."
1:"Kan"
T:"Ik ga ..... (*) eens naar huis brengen. Ik geloof het wordt tijd."
1:"Oo, succes."
(*) Invullen naar wens (**) Doorhalen wat niet van toepassing is
zaterdag 29 januari 2011
donderdag 27 januari 2011
Gedichtendag
Vanmorgen hoorde ik op de radio het gedicht met de beginregels: Zie je, ik hou van je, ik vin je zo lief. Het herinnerde me aan Paula Poiesz. Zij en haar buurvrouw zaten te kletsen toen ik het ontroerend onhandige liefdesgedicht van Herman Gorter in VWO 5 behandelde. Ik was toen al een stoffige oude man van over de vijftig, maar ik kon nog altijd flink geïrriteerd raken als leerlingen geen respect hadden voor de poëzie. Voor straf moesten de dames het vers uit hoofd leren. De volgende dag stond ik voor het begin van de les argeloos met een collega bij de klasdeur te praten. Opeens kwamen Paula en haar buurvrouw heel dicht tegen me aan staan en ze fluisterden mij elk aan een kant hun strafwerk in het oor. Alsof ze het meenden. De collega keek vreemd op en ik wist me bijna geen raad van verlegenheid.
Het herinnerde me aan een van de eerste keren dat ik een gedicht voor straf uit hoofd liet leren. Het was in de vierde klas van Eykhagen. Ik behandelde Granida van P.C.Hooft. Het kon de meeste leerlingen maar matig boeien en op een gegeven moment werd het me teveel: ik gaf Lisette Leerssen de noodlottige straf: 'Draag jij volgende keer het gedicht maar voor; en uit hoofd'.
Ik herinner me Lisette als een dapper klein meisje met heel veel witte krulletjes, een zwart brilletje en een opvallende, aantrekkelijke mond. Volgens mij lispelde ze een beetje, maar dat kan het geheugen er later zelf bij bedacht hebben.
De volgende les liet ik haar voor de klas staan om te laten horen of ze het gedicht naar behoren kende. Het was het afscheidslied van Granida van het weelderige hof waaraan ze was opgegroeid. Ik ken de beginregel niet meer uit het hoofd, het was zoiets als 'Vaart wel scepters en (vergeten woordje) kronen'.
Wat Lisette toen deed was onvergetelijk. Ik heb dat gedicht nooit weer zo ontroerend horen voordragen. En ik schaamde me: ik had een Perzische prinses strafwerk gegeven. Ik was een bruut.
woensdag 26 januari 2011
Twee gezichten
“Jij was toch die jongen met de Puch en die weelderige haardos?” waren de woorden van één van de deelnemers aan de laatste reünie. Enerzijds was ik aangenaam verrast, dat de oud-klasgenoot zich nog details van mijn toenmalige verschijning kon herinneren. Anderzijds maakte de uitspraak pijnlijk duidelijk, dat ik als persoon niet zo in het geheugen was blijven hangen. Zo gek is dat overigens niet, want ik heb slechts twee jaar deel uitgemaakt van dit Atheneumcohort. Vanaf de (good old) Mulo kwam ik Eijkhagen binnen op Havo-4. Halverwege het jaar werd ik door – toen nog- conrector Ringens gevraagd of ik aan het eind van het school jaar wilde overstappen naar 5 Atheneum. Daar had ik wel oren naar, omdat een eerder verzoek om te mogen overstappen van Mulo 4 naar HBS 4 was afgewezen. Met vier overige Havogenoten kwam ik zo terecht in het eerste officiële Atheneum jaar van na de Mammoet. Het was het vlaggenschip van de school, het elitekorps van de heer Handels. Ik werd zo geparachuteerd in een vrij hechte groep, die al vier jaar lief en leed met elkaar gedeeld had. Ondanks het feit, dat ik me een beetje als een vreemde eend in de bijt voelde, waren het mooie jaren op de school met haar unieke ligging in het Kapellerbos. De dagelijkse rit op de Puch over de mooie Leenderkapelweg, waar pater van Velzen met zijn fluitje de grote toestroom van fietsende en brommende leerlingen regelde, is voor altijd in mijn geheugen opgeslagen. De blik vanuit de klaslokalen op het rustgevende bos of op de grazende koeien in de weilanden is me steeds bijgebleven. De betonnen universiteitsgebouwen van Utrecht vormden hiermee naderhand een schril contrast. Ook het onderwijs was in deze groene oase over het algemeen van een goed niveau. Met plezier en respect denk ik terug aan met name de biologielessen van de heer Bringman, de wiskundelessen van de heer Borghans en ook aan de lessen Nederlands van de in een eerder stuk genoemde Els Tander, waardoor ik literatuur leerde waarderen.
Na een studie van zes jaar aan de Rijksuniversiteit Utrecht kwam ik opnieuw met Eijkhagen in aanraking. Nu in een stenen gebouw op een andere locatie. Ik solliciteerde bij de heer Ringens, inmiddels rector, naar enkele lesuren aardrijkskunde. Het werd mijn eerste sollicitatiegesprek als vers afgestudeerd fysisch-geograaf. Het was ook meteen mijn meest merkwaardige sollicitatiegesprek ooit. In een –wat ik ervoer als - kruisverhoor ten overstaan van zes (!) directieleden werden niet echt mijn vakkennis en pedagogisch-didactische visie onder de loep genomen, maar vuurde men vragen op me af als: “Hoe vaak per week ga je naar de kerk?” en “Op welke politieke partij stem je?”. In een proforma zitting werd ik als oud-leerling op een schandelijke manier afgeserveerd omwille van een (“vriendjes”-)benoeming, die reeds vooraf in kannen en kruiken was (zoals ik naderhand uit vertrouwelijke bron vernomen heb). In 1980 lagen de banen helemaal niet voor het oprapen, dus dit raakte me wel even. Heel even maar, want ik kwam spoedig daarna via fatsoenlijke en professionele sollicitatiegesprekken op hele fijne scholen terecht.
Zo heb ik twee herinneringen aan Ir. Wiel Ringens: enerzijds heeft hij voor mij de weg naar VWO en universiteit geopend en anderzijds wierp hij aan het begin van mijn loopbaan een vervelende hindernis op. Toch zal ik hem voor het eerste feit altijd dankbaar zijn. Het tweede feit beschouw ik als een achteraf te vergeven missertje.
Na een studie van zes jaar aan de Rijksuniversiteit Utrecht kwam ik opnieuw met Eijkhagen in aanraking. Nu in een stenen gebouw op een andere locatie. Ik solliciteerde bij de heer Ringens, inmiddels rector, naar enkele lesuren aardrijkskunde. Het werd mijn eerste sollicitatiegesprek als vers afgestudeerd fysisch-geograaf. Het was ook meteen mijn meest merkwaardige sollicitatiegesprek ooit. In een –wat ik ervoer als - kruisverhoor ten overstaan van zes (!) directieleden werden niet echt mijn vakkennis en pedagogisch-didactische visie onder de loep genomen, maar vuurde men vragen op me af als: “Hoe vaak per week ga je naar de kerk?” en “Op welke politieke partij stem je?”. In een proforma zitting werd ik als oud-leerling op een schandelijke manier afgeserveerd omwille van een (“vriendjes”-)benoeming, die reeds vooraf in kannen en kruiken was (zoals ik naderhand uit vertrouwelijke bron vernomen heb). In 1980 lagen de banen helemaal niet voor het oprapen, dus dit raakte me wel even. Heel even maar, want ik kwam spoedig daarna via fatsoenlijke en professionele sollicitatiegesprekken op hele fijne scholen terecht.
Zo heb ik twee herinneringen aan Ir. Wiel Ringens: enerzijds heeft hij voor mij de weg naar VWO en universiteit geopend en anderzijds wierp hij aan het begin van mijn loopbaan een vervelende hindernis op. Toch zal ik hem voor het eerste feit altijd dankbaar zijn. Het tweede feit beschouw ik als een achteraf te vergeven missertje.
Herkenning?
Nav een reünie in 2003, veertig jaar Eijkhagen:
Ik loop bij de kerk het pad omhoog naar het Maria-kapelletje in het bos waar Eijkhagen in de jaren '63-'76 gevestigd was. Niet geheel toevallig is er op de reünie een aparte zaal gereserveerd voor de senioren die ooit in al hun jeugdigheid en enthousiasme dit bos bevolkten. Er ligt een streep nieuw asfalt over het bospad dat leidt naar de plek waar de Biologie- en Scheikundelokalen lagen, de bibliotheek en de kamer van pater rector Martien van Velzen. Ik sta stil bij vervlogen jaren: het overvolle schoolplein, leerlingen buiten de poort, wandelingen door het bos, sneeuwballen gooien in de winter van 1968, het grote, ludieke schoolfeest Paarlen, Tranen, Dauwdruppels aan het begin van de zomer van 1970. Later die avond zullen we oud-Biologieleraar Ben Bringman pesten met het op dat feest verkeerd aanslaan van een vat bier. De oude heer Prevaes, vader van vier zonen op Eijkhagen en toenmalig leverancier van het fust, weet nog alles van de natte broekspijpen die het voorval opleverde.
Dan de wandeling die ik vanaf de derde klas zo vaak maakte: tussen de hoge bomen van de Leenderkapelweg, mensen met honden komen me tegemoet. Weer vriendelijke begroetingen voor de rugzaktoerist. De bomen staan ondanks de droge zomer nog bijna volledig in het groen, hier en daar een beginnende zweem bruin/rood, als het haar van mijn Irene van Carnaval 1972. In de verte ruist het verkeer op de Schaesbergerweg, de prettige achtergrondmuziek van onze lessen in de lokalen aan de weidekant van dat lange, houten gebouw. Ik kijk om en moet denken aan wat oud-leerlinge Nan Leenders schreef in het gedenkboek "Tussen Hemel en Aarde", uitgegeven bij het vijfentwintigjarig jubileum in 1988: "Leeg." Het weiland is leeg, het bos is leeg, er is alleen herinnering.
Weemoedig wandel ik langs de grote huizen en neem de bocht naar de kruising waar ooit café Black Rose lag, volgens sommige leraren en ouders poel des verderfs. Hier kochten enkelen de joints die gerookt werden in de bus van Math. Ik was vijftien en keek mijn ogen uit. Nu zijn we allemaal keurig, dus zo'n vaart heeft het niet gelopen. Verderop ligt het Streeper Kruis, waar we op dansles gingen. 's Avonds ontmoet ik de drie meiden op wie ik verliefd was, de een na de ander. Ze hebben het nooit geweten, want ik was zestien en jong, niet eens een brommer. Geen Henk die met zijn Kreidler het schoolplein opscheurde alsof zijn vader hem achterna zat met huiswerk maken. Geen Léon met zijn afgetufte Mobylette die kuchte en schraapte als een aftandse zeeleeuw.
Uit: http://www.schoolbank.nl/content.html?_a=view&id=3308, Jos Bruls, eindexamenjaargaang 1972, 05-08-2010
Ik loop bij de kerk het pad omhoog naar het Maria-kapelletje in het bos waar Eijkhagen in de jaren '63-'76 gevestigd was. Niet geheel toevallig is er op de reünie een aparte zaal gereserveerd voor de senioren die ooit in al hun jeugdigheid en enthousiasme dit bos bevolkten. Er ligt een streep nieuw asfalt over het bospad dat leidt naar de plek waar de Biologie- en Scheikundelokalen lagen, de bibliotheek en de kamer van pater rector Martien van Velzen. Ik sta stil bij vervlogen jaren: het overvolle schoolplein, leerlingen buiten de poort, wandelingen door het bos, sneeuwballen gooien in de winter van 1968, het grote, ludieke schoolfeest Paarlen, Tranen, Dauwdruppels aan het begin van de zomer van 1970. Later die avond zullen we oud-Biologieleraar Ben Bringman pesten met het op dat feest verkeerd aanslaan van een vat bier. De oude heer Prevaes, vader van vier zonen op Eijkhagen en toenmalig leverancier van het fust, weet nog alles van de natte broekspijpen die het voorval opleverde.
Dan de wandeling die ik vanaf de derde klas zo vaak maakte: tussen de hoge bomen van de Leenderkapelweg, mensen met honden komen me tegemoet. Weer vriendelijke begroetingen voor de rugzaktoerist. De bomen staan ondanks de droge zomer nog bijna volledig in het groen, hier en daar een beginnende zweem bruin/rood, als het haar van mijn Irene van Carnaval 1972. In de verte ruist het verkeer op de Schaesbergerweg, de prettige achtergrondmuziek van onze lessen in de lokalen aan de weidekant van dat lange, houten gebouw. Ik kijk om en moet denken aan wat oud-leerlinge Nan Leenders schreef in het gedenkboek "Tussen Hemel en Aarde", uitgegeven bij het vijfentwintigjarig jubileum in 1988: "Leeg." Het weiland is leeg, het bos is leeg, er is alleen herinnering.
Weemoedig wandel ik langs de grote huizen en neem de bocht naar de kruising waar ooit café Black Rose lag, volgens sommige leraren en ouders poel des verderfs. Hier kochten enkelen de joints die gerookt werden in de bus van Math. Ik was vijftien en keek mijn ogen uit. Nu zijn we allemaal keurig, dus zo'n vaart heeft het niet gelopen. Verderop ligt het Streeper Kruis, waar we op dansles gingen. 's Avonds ontmoet ik de drie meiden op wie ik verliefd was, de een na de ander. Ze hebben het nooit geweten, want ik was zestien en jong, niet eens een brommer. Geen Henk die met zijn Kreidler het schoolplein opscheurde alsof zijn vader hem achterna zat met huiswerk maken. Geen Léon met zijn afgetufte Mobylette die kuchte en schraapte als een aftandse zeeleeuw.
Uit: http://www.schoolbank.nl/content.html?_a=view&id=3308, Jos Bruls, eindexamenjaargaang 1972, 05-08-2010
maandag 24 januari 2011
Overdaad
Dat is nu waarom ik nooit een voorkeur ontwikkeld heb om mijn draai in een team te vinden. Voordat je het weet, wordt je overspoeld met feedbacks, stimuli, hersenstormen en ander wild en ongedurig ongemak. Los gerukt uit je eigen gedachtenwereld ben je eerst weer een hoop energie kwijt aan een heroriëntatie alvorens je in staat bent om je eigen spoor op te pakken en in alle rust verder te trekken .
Al die indrukken van anderen, al die opmerkingen die lang geleden opgesloten herinneringen losrukken uit hun chemisch-biologische rusttoestand, al die verwarrende beelden die zo sprekend en kleurrijk opgeroepen worden door de enthousiaste verhalen van je oud-klasgenoten uit een ver, ver verleden. Zo'n reünie wordt d'r maar een rommeltje van.
Maar ja, ik moet natuurlijk mijn eigen initiatief in deze niet onderschatten. Ik had die jolige beerputten afgedekt moeten laten en had niet zo dom moeten zijn en anderen de gelegenheid geven met een eigen bijdrage het verstofte beeld van bijna veertig jaar geleden tot leven te laten komen. Stom, stom, stom.
Misschien lukt het me nog om de stortvloed te keren. Aub wees allemaal zo vriendelijk om enige terughoudenheid aan de dag te leggen in jullie frequentie van reageren. Ik denk, dat ik het anders echt niet aan kan. Sorry. Is vast de leeftijd.
Al die indrukken van anderen, al die opmerkingen die lang geleden opgesloten herinneringen losrukken uit hun chemisch-biologische rusttoestand, al die verwarrende beelden die zo sprekend en kleurrijk opgeroepen worden door de enthousiaste verhalen van je oud-klasgenoten uit een ver, ver verleden. Zo'n reünie wordt d'r maar een rommeltje van.
Maar ja, ik moet natuurlijk mijn eigen initiatief in deze niet onderschatten. Ik had die jolige beerputten afgedekt moeten laten en had niet zo dom moeten zijn en anderen de gelegenheid geven met een eigen bijdrage het verstofte beeld van bijna veertig jaar geleden tot leven te laten komen. Stom, stom, stom.
Misschien lukt het me nog om de stortvloed te keren. Aub wees allemaal zo vriendelijk om enige terughoudenheid aan de dag te leggen in jullie frequentie van reageren. Ik denk, dat ik het anders echt niet aan kan. Sorry. Is vast de leeftijd.
zondag 23 januari 2011
Zomaar een zondag - 2
Gisteren bij het zien van het weerbericht bedacht, dat het misschien nog niet te laat was om na 2 jaar de moestuin in ere te herstellen. De tuinbonen moeten er nog net in kunnen zonder in het voorjaar ten onder te gaan aan de drankzucht van de zwarte luizen. Het zaaigoed ligt er nog, weliswaar met een verlopen houdbaarheidsdatum maar droog en koel bewaren doet wonderen. Het idee van een partijtje spitten stond me niet tegen en voor het eerst sinds maanden de zon wekken ipv omgekeerd leek me ook niet verkeerd.
Dus vroeg uit de veren op deze prachtige dag. Hopelijk zijn de katten allemaal aanwezig en kunnen die direct naar binnen. Dan hoef ik mijn aandacht niet te verdelen tussen mijn werkzaamheden en het in de gaten houden van de honden. Binnenshuis is het geen enkel probleem maar buiten is alles wat beweegt vogelvrij en 1 of 2 seconden niet opletten kost een kat zo zijn kop. Het koffie-ontbijt smaakt me. De honden merken aan de afwijkende routines dat nieuwe dingen staan te gebeuren en lopen onrustig heen en weer.
Laarzen aan, spade opgediept uit de kelder en dan richting de huisjes. Ik hoop met de apéritif een tweetal stroken van 1m20 bij een meter of tien 2 spaden diep omgewerkt te hebben. Genoeg voor de tuinbonen, knoflook en sjalotten. Met de erwten en uien kan ik nog even wachten en de rest mag ook hier pas na de befaamde ijsheiligen de grond in. Dat geeft me ruimte genoeg om de andere banen op tijd opgeschoond te hebben.
Dus vroeg uit de veren op deze prachtige dag. Hopelijk zijn de katten allemaal aanwezig en kunnen die direct naar binnen. Dan hoef ik mijn aandacht niet te verdelen tussen mijn werkzaamheden en het in de gaten houden van de honden. Binnenshuis is het geen enkel probleem maar buiten is alles wat beweegt vogelvrij en 1 of 2 seconden niet opletten kost een kat zo zijn kop. Het koffie-ontbijt smaakt me. De honden merken aan de afwijkende routines dat nieuwe dingen staan te gebeuren en lopen onrustig heen en weer.
Laarzen aan, spade opgediept uit de kelder en dan richting de huisjes. Ik hoop met de apéritif een tweetal stroken van 1m20 bij een meter of tien 2 spaden diep omgewerkt te hebben. Genoeg voor de tuinbonen, knoflook en sjalotten. Met de erwten en uien kan ik nog even wachten en de rest mag ook hier pas na de befaamde ijsheiligen de grond in. Dat geeft me ruimte genoeg om de andere banen op tijd opgeschoond te hebben.
donderdag 20 januari 2011
Eijkhagen bij nacht
Na het vertrek in 1974 is naar mijn idee het Eijkhagencollge vrij snel verplaatst naar 'De Dormig' tegen het (eiken) bos naast het miljoenenlijntje. Ik zou het mijn zus kunnen vragen, die heeft een jaar of zes na mij hetzelfde traject doorlopen, net als haar dochter zich dit jaar buigt over het eindexamen op die 'nieuwe' plek maar met een andere naam.
Op die nieuwe plek ben ik één keer geweest, ook in het kader van een soort reünie maar dan voor de hele school. Als ik daar aan terug denk, loop ik steeds weer tegen een van pedanterie doordrenkt beeld aan. Veel bla-bla, meer nog dan ik me van de laatste paar jaar op school herinnerde, diverse zeer met zichzelf ingenomen ex-klasgenoten, die het een genot vonden om zichzelf te horen praten, wisten hoe de wereld veranderd moest worden en wat van alles en iedereen terecht zou komen of net niet. Ik ben die middag niet lang gebleven.
Op de oude plek aan de bosrand ben ik jaren later nog een keer teruggekeerd. De noodgebouwen hebben er nog lang gestaan en voor mijn idee was het begin jaren tachtig toen ik er rond gelopen heb, maar misschien vergis ik me. Het was in elk geval nacht, twee of drie uur in de ochtend. Voorjaar of zomer want ik was niet overdadig aangekleed. Het hekwerk dat je buiten moest houden stond alleen aan de kant van het Kapeller bos. Vanuit de wei was het ff onder het prikkeldraad door en via een van de vele ingeslagen ruiten stond ik zo binnen. Brugklas vleugel. Lokaal 1A, daar waar het is begonnen, rechts achterin aan de kant van de weilanden.
Het was gelukkig een heldere nacht. Ik had niks bij me om me bij te lichten. Tussen idee en uitvoering had alleen de tijd gezeten, die het kostte om het bosje voor het huis van mijn ouders en de weilanden langs de Heerlense weg over te steken. De met linoleum bekleedde gangen vertoonde deuken en gaten in de vloer. Het plafond hing op vele plaatsen naar beneden en gaf de maan hier en daar rechtstreeks toegang tot de verlaten maar op de een of ander manier niet verloren lokalen.
Het gebouw was onttakeld, toiletten ontmanteld, leidingenwerk gesloopt. Links en rechts lagen restanten van wat ooit kracht had uitgestraald. Een stoel, een kast, een krijtje, de houder waaraan de bel had gehangen, wat papieren, een verdwaald boek, de aangevreten restanten van een schrift. Ik ben er meerdere uren geweest. Heb hier en daar een tijd gezeten en toen het langzaam licht begon te worden, ben ik weggegaan met een tevreden gevoel. Terug zou nooit meer kunnen. Dat deed me deugd.
Op die nieuwe plek ben ik één keer geweest, ook in het kader van een soort reünie maar dan voor de hele school. Als ik daar aan terug denk, loop ik steeds weer tegen een van pedanterie doordrenkt beeld aan. Veel bla-bla, meer nog dan ik me van de laatste paar jaar op school herinnerde, diverse zeer met zichzelf ingenomen ex-klasgenoten, die het een genot vonden om zichzelf te horen praten, wisten hoe de wereld veranderd moest worden en wat van alles en iedereen terecht zou komen of net niet. Ik ben die middag niet lang gebleven.
Op de oude plek aan de bosrand ben ik jaren later nog een keer teruggekeerd. De noodgebouwen hebben er nog lang gestaan en voor mijn idee was het begin jaren tachtig toen ik er rond gelopen heb, maar misschien vergis ik me. Het was in elk geval nacht, twee of drie uur in de ochtend. Voorjaar of zomer want ik was niet overdadig aangekleed. Het hekwerk dat je buiten moest houden stond alleen aan de kant van het Kapeller bos. Vanuit de wei was het ff onder het prikkeldraad door en via een van de vele ingeslagen ruiten stond ik zo binnen. Brugklas vleugel. Lokaal 1A, daar waar het is begonnen, rechts achterin aan de kant van de weilanden.
Het was gelukkig een heldere nacht. Ik had niks bij me om me bij te lichten. Tussen idee en uitvoering had alleen de tijd gezeten, die het kostte om het bosje voor het huis van mijn ouders en de weilanden langs de Heerlense weg over te steken. De met linoleum bekleedde gangen vertoonde deuken en gaten in de vloer. Het plafond hing op vele plaatsen naar beneden en gaf de maan hier en daar rechtstreeks toegang tot de verlaten maar op de een of ander manier niet verloren lokalen.
Het gebouw was onttakeld, toiletten ontmanteld, leidingenwerk gesloopt. Links en rechts lagen restanten van wat ooit kracht had uitgestraald. Een stoel, een kast, een krijtje, de houder waaraan de bel had gehangen, wat papieren, een verdwaald boek, de aangevreten restanten van een schrift. Ik ben er meerdere uren geweest. Heb hier en daar een tijd gezeten en toen het langzaam licht begon te worden, ben ik weggegaan met een tevreden gevoel. Terug zou nooit meer kunnen. Dat deed me deugd.
woensdag 19 januari 2011
Rapport
De (voor-)laatste bijdrage van Tromp herinnert me aan een wat bizarre toestand rondom het tweede rapport in mijn derde of vierde schooljaar.
Niet de zwakste maar ook zeker niet de beste van de klas was ik op een voor mijn gevoel wonderbaarlijke wijze iets van 10 punten vooruitgegaan ten opzichte van de tussenstand met de Kerst. Er prijkten meerdere negens, een hoop achten en niks lager dan een zeven op mijn rapport. Het overviel me en ik zal ongetwijfeld gecontroleerd hebben of dit wel mijn lijst was. Dat was het. Ik werd gefeliciteerd door verschillende leraren. Dhr Ringers was ineens een en al vriendelijkheid, mijn ouders glommen en voor de zoveelste keer in mijn leven, kreeg ik van alle kanten te horen: "Zie je wel. Je kunt het, als je maar wilt!"
Ik had niet het idee, dat ik in deze tussensprint iets te willen had gehad. Net als altijd had ik mijn huiswerk gemaakt in de volgorde van de lessen van de volgende dag en wat tegen etenstijds nog niet af was, verdween ongezien in de tas voor morgen. De avond was voor mij en niet voor de school en dat is altijd zo gebleven. Ik kan me herinneren, dat ik de enige was, die het tegen de zomervakantie best vond, dat de cijferlijst weer teruggezakt was tot 'normaal' niveau. Een enkele onvoldoende, een enkele uitschieter naar boven en de rest er tussenin.
Niet de zwakste maar ook zeker niet de beste van de klas was ik op een voor mijn gevoel wonderbaarlijke wijze iets van 10 punten vooruitgegaan ten opzichte van de tussenstand met de Kerst. Er prijkten meerdere negens, een hoop achten en niks lager dan een zeven op mijn rapport. Het overviel me en ik zal ongetwijfeld gecontroleerd hebben of dit wel mijn lijst was. Dat was het. Ik werd gefeliciteerd door verschillende leraren. Dhr Ringers was ineens een en al vriendelijkheid, mijn ouders glommen en voor de zoveelste keer in mijn leven, kreeg ik van alle kanten te horen: "Zie je wel. Je kunt het, als je maar wilt!"
Ik had niet het idee, dat ik in deze tussensprint iets te willen had gehad. Net als altijd had ik mijn huiswerk gemaakt in de volgorde van de lessen van de volgende dag en wat tegen etenstijds nog niet af was, verdween ongezien in de tas voor morgen. De avond was voor mij en niet voor de school en dat is altijd zo gebleven. Ik kan me herinneren, dat ik de enige was, die het tegen de zomervakantie best vond, dat de cijferlijst weer teruggezakt was tot 'normaal' niveau. Een enkele onvoldoende, een enkele uitschieter naar boven en de rest er tussenin.
dinsdag 18 januari 2011
Iedereen kan het
"Ja, Kaspar iedereen kan zingen, dus jij ook."
" Nee, juffrouw, ik kan echt niet zingen".
En het was ook werkelijk het laatste, waar ik aan moest denken.
Datering brugklas? Lerares ??
Ik blijk het natuurlijk wel te kunnen, maar ik heb besloten de tere oren van anderen daar niet aan bloot te stellen. Ik beperk me tot wat binnenmonds geneurie met een enkele uitschieter afhankelijk van de plaat, sorry Cd die op staat. Mochten de honden het zat zijn, overstemmen ze me met gemak met hun gejank.
Maar iedereen kan het dus; zingen, tekenen, naaien, klussen en ook Bloggen cq. verhaaltjes schrijven, vertellen. Het voordeel is, dat je er niemand mee lastig kunt vallen. Iedereen kan zelf kiezen of hij of zij het wil lezen.
Verhaaltjes over de periode 68-74, wat je daarna met al die opgedane wijsheid voor elkaar heb gebokst of net uit de weg bent gegaan en wat er na al die jaren van over is gebleven. Reünie heet zoiets toch, of niet?
" Nee, juffrouw, ik kan echt niet zingen".
En het was ook werkelijk het laatste, waar ik aan moest denken.
Datering brugklas? Lerares ??
Ik blijk het natuurlijk wel te kunnen, maar ik heb besloten de tere oren van anderen daar niet aan bloot te stellen. Ik beperk me tot wat binnenmonds geneurie met een enkele uitschieter afhankelijk van de plaat, sorry Cd die op staat. Mochten de honden het zat zijn, overstemmen ze me met gemak met hun gejank.
Maar iedereen kan het dus; zingen, tekenen, naaien, klussen en ook Bloggen cq. verhaaltjes schrijven, vertellen. Het voordeel is, dat je er niemand mee lastig kunt vallen. Iedereen kan zelf kiezen of hij of zij het wil lezen.
Verhaaltjes over de periode 68-74, wat je daarna met al die opgedane wijsheid voor elkaar heb gebokst of net uit de weg bent gegaan en wat er na al die jaren van over is gebleven. Reünie heet zoiets toch, of niet?
Tip van de week
@Tromp
Geschreven stukjes zijn achteraf (door de schrijver) aan te passen, aan te vullen, bij te werken, van foto's te voorzien, etc. via de keuze-optie "Berichten bewerken" op de dashboardpagina. Je krijgt dan een overzicht van de berichten en kiest voor de optie "bewerken" voor je eigen bericht. Gewoon op klikken is voldoende en je kunt aan de slag. Aansluitend opnieuw voor "Bericht publiceren" kiezen. Dat geldt ook voor het toekennen van een Label, dat direct als een soort ondertekening dient. Ordent en bespaart dubbel werk!!
Ik heb het label alsnog toegevoegd. De beheerder mag net iets meer.
Geschreven stukjes zijn achteraf (door de schrijver) aan te passen, aan te vullen, bij te werken, van foto's te voorzien, etc. via de keuze-optie "Berichten bewerken" op de dashboardpagina. Je krijgt dan een overzicht van de berichten en kiest voor de optie "bewerken" voor je eigen bericht. Gewoon op klikken is voldoende en je kunt aan de slag. Aansluitend opnieuw voor "Bericht publiceren" kiezen. Dat geldt ook voor het toekennen van een Label, dat direct als een soort ondertekening dient. Ordent en bespaart dubbel werk!!
Ik heb het label alsnog toegevoegd. De beheerder mag net iets meer.
maandag 17 januari 2011
PS Van Velzen
Sorry, ik zag dat mijn herinnering aan pater Van Velzen niet automatisch ondertekend werd. Zo'n verhaal mag niet anoniem blijven. Ik was er al bang voor: ik kan niet bloggen, maar ik leer het wel. Tromp. (En om te controleren of het werkt, plaats ik nu ook een 'label'.
Van Velzen op zijn best
Het was smoorheet in de kantine. We zaten over de overgangsrapporten te vergaderen. In het openingsgebed had pater Van Velzen namens ons allemaal aan Onze Lieve Heer gevraagd of wij ook deze keer mild mochten zijn in onze oordelen. Terwille van de goede gang van zaken stond voor alle zekerheid onder de vergadertafel ook nog een grote teil met koud water en flesjes bier. De verfrissing viel er goed in. Ik deed geanimeerd aan de beraadslagingen mee, maar vond toch op een gegeven ogenblik dat we nu wel genoeg onvoldoendes door de vingers hadden gezien. Ik nam het woord, verweet onze rector een slappe houding en eiste dat wij als docenten serieus genomen werden. Het ging tenslotte om de kwaliteit van ons onderwijs. Want daar ging het altijd om: om de kwaliteit van ons onderwijs. Toen ik klaar was met mijn oververhitte boetepreek, keek pater Van Velzen mij even neutraal aan en stak toen zwijgend drie vingers omhoog. Hij had de telling foutloos bijgehouden.
'U had beter kastelein kunnen worden,' mompelde ik dwars.
Maar daar bleef het bij: de rest van de vergadering heb ik zwijgend uitgezeten.
Viesioen
1:"Hallo"
2:"Oooo, hallo, jij bent toch ........ (*)"
1:"Ja, ja" / "Nee, nee" (**)
2:"D'as een tijd geleden."
1:"Vijf/zevenendertig (**) jaar."
2:"De tijd vliegt."
3:"Hé, hallo. Hoe gaat het?"
1:"Het gaat vanzelf."
2:"Het lijkt gisteren wel."
1:"Ja, ja vandaag is het gisteren van morgen."
3:"En? De herinneringen opgepoetst?"
2:"Heb je Bayern van de week nog gezien?"
1:"Geen winterbanden, hè, anders had ik wel 200 willen blazen."
3:"Ja, 74, geen goed jaar."
2:"Ha, ha, die is goed. Je bent ook niks veranderd."
1:"Ik lust wel wat. Waar moet je zijn voor die consumptiebonnen?"
2:"Daarachter bij ......(*), die ken je vast nog wel."
4:"Héé, ..... (*), wat leuk dat je d'r bent."
1:"Doe maar het dubbele. Ik ben vandaag met chauffeur."
4:"Ha, ha en voor hem een flesje water?"
1:"Grapje, maar het is d'r hier niet overzichtelijker op geworden."
2:"Ken je 'm nog? Niks veranderd, hè."
1:"Waar is de rest verstopt?"
2:"Een mix gaat dat ook op één bon?"
4:"Ik verwacht ...... (*) nog en ....... (*) zou wat later komen."
3:"Waar blijven de pinda's?"
1:"Een monsterscore."
2:"Het overtreft mijn verwachtingen."
(*) Invullen naar wens. (**) Doorhalen wat niet van toepassing is.
2:"Oooo, hallo, jij bent toch ........ (*)"
1:"Ja, ja" / "Nee, nee" (**)
2:"D'as een tijd geleden."
1:"Vijf/zevenendertig (**) jaar."
2:"De tijd vliegt."
3:"Hé, hallo. Hoe gaat het?"
1:"Het gaat vanzelf."
2:"Het lijkt gisteren wel."
1:"Ja, ja vandaag is het gisteren van morgen."
3:"En? De herinneringen opgepoetst?"
2:"Heb je Bayern van de week nog gezien?"
1:"Geen winterbanden, hè, anders had ik wel 200 willen blazen."
3:"Ja, 74, geen goed jaar."
2:"Ha, ha, die is goed. Je bent ook niks veranderd."
1:"Ik lust wel wat. Waar moet je zijn voor die consumptiebonnen?"
2:"Daarachter bij ......(*), die ken je vast nog wel."
4:"Héé, ..... (*), wat leuk dat je d'r bent."
1:"Doe maar het dubbele. Ik ben vandaag met chauffeur."
4:"Ha, ha en voor hem een flesje water?"
1:"Grapje, maar het is d'r hier niet overzichtelijker op geworden."
2:"Ken je 'm nog? Niks veranderd, hè."
1:"Waar is de rest verstopt?"
2:"Een mix gaat dat ook op één bon?"
4:"Ik verwacht ...... (*) nog en ....... (*) zou wat later komen."
3:"Waar blijven de pinda's?"
1:"Een monsterscore."
2:"Het overtreft mijn verwachtingen."
(*) Invullen naar wens. (**) Doorhalen wat niet van toepassing is.
zondag 16 januari 2011
Zomaar een zondag - 1
Vanmorgen door een stralende zon mijn bed uitgejaagd. Beneden tegen wat muizen geklopt, de honden gewekt en katten naar binnen gelaten. Melk opgezet, citroen uitgeperst. Alle viervoeters van de gewenste hoeveelheid brokken voorzien en mijn eigen mengsel samengesteld. Een grote bak koffie-verkeerd ingeschonken en terug naar de Pc's die de gewenste overzichten tonen van de Volkskrant, NRC, Geenstijl, Meteoconsult, etc. Geen beursberichten vandaag, die Pc mocht zich vannacht met de Blogreacties bezighouden. En ... "im Westen nichts neues".
Kalm daggie vandaag. Zometeen een uitgebreide wandeling met de honden. De jagers knallen al sinds achten vanuit alle richtingen dus Sammy zal niet van mijn kant wijken. Katrien heeft daar minder last van en hoopt vast op een verdwaalde reebout en zal die dan dagen zorgvuldig koesteren totdat de rottingsaroma's haar een smakelijke hap beloven. Ik zoek vanmiddag liever het restaurant op. Afspraak in Limoges. Zal wel laat worden. Op zondagmiddag hebben Fransen alle tijd, zeker als de drank rijkelijk vloeit en dat zal ie want alleen ik moet terug rijden en zal me tot het water moeten beperken.
Bij de koffie d'r vandoor kan ik nog net voordat de avond valt met de honden aan de wandel, hout naar binnen, flesje halen in de kelder, kachel opstoken, de Pc met de mailaccounts controleren, de programma's voor de week opstarten en een boek uitzoeken voor de avond of toch maar de afspraken in Portugal bevestigen?
Kalm daggie vandaag. Zometeen een uitgebreide wandeling met de honden. De jagers knallen al sinds achten vanuit alle richtingen dus Sammy zal niet van mijn kant wijken. Katrien heeft daar minder last van en hoopt vast op een verdwaalde reebout en zal die dan dagen zorgvuldig koesteren totdat de rottingsaroma's haar een smakelijke hap beloven. Ik zoek vanmiddag liever het restaurant op. Afspraak in Limoges. Zal wel laat worden. Op zondagmiddag hebben Fransen alle tijd, zeker als de drank rijkelijk vloeit en dat zal ie want alleen ik moet terug rijden en zal me tot het water moeten beperken.
Bij de koffie d'r vandoor kan ik nog net voordat de avond valt met de honden aan de wandel, hout naar binnen, flesje halen in de kelder, kachel opstoken, de Pc met de mailaccounts controleren, de programma's voor de week opstarten en een boek uitzoeken voor de avond of toch maar de afspraken in Portugal bevestigen?
zaterdag 15 januari 2011
Anders
Zullen we gaan twitteren? Dat zijn maar 140 tekens per bericht...... Het kost wel moeite om het bericht een inhoud mee te geven, die de standaard twitterkretelogie met de vele, in een soort digitaal chinees gecodeerde websiteverwijzingen overstijgt, maar het is zo gepiept.
Of doen we sms? Dat zijn weer 20 tekens meer met uitloop tot 1000 per bericht bij bijbetaling. De telefoonpenose wil wel.
We hoeven Tolstoj of Mulisch toch niet naar de kroon steken. Met een vleugje inspiratie en ietsje meer transpiratie mogen 300-350 woorden, een kleine 2000 tekens incl. spaties, toch geen probleem zijn. Of vergis ik me daarin?
Ik hoop, dat ik me niet vergis, en dat op dit moment van Appelscha tot Thai no Pathu en van Somewhere in the West tot Lutjebroek wordt gezwoegd op reünie-waardige Pr-pieces? Zo niet, dan wordt het vliegen tellen in mei, vrees ik. Of is het dan eerst stevig tanken en komt de gezelligheid binnen bij vertrek??
Ik kan niet anders dan drammerig overkomen. De schrijvers niet te na gesproken, voelt het aan alsof ik als drilbeer een lichting onwillige rekruten over de stormbaan moet jagen.
Weet je, een maandje Portugal daar is mei perfect voor! Zon, zwembad, goede keuken, heerlijke drank, uitstekende bedden, onderhoudend gezelschap .....
Of doen we sms? Dat zijn weer 20 tekens meer met uitloop tot 1000 per bericht bij bijbetaling. De telefoonpenose wil wel.
We hoeven Tolstoj of Mulisch toch niet naar de kroon steken. Met een vleugje inspiratie en ietsje meer transpiratie mogen 300-350 woorden, een kleine 2000 tekens incl. spaties, toch geen probleem zijn. Of vergis ik me daarin?
Ik hoop, dat ik me niet vergis, en dat op dit moment van Appelscha tot Thai no Pathu en van Somewhere in the West tot Lutjebroek wordt gezwoegd op reünie-waardige Pr-pieces? Zo niet, dan wordt het vliegen tellen in mei, vrees ik. Of is het dan eerst stevig tanken en komt de gezelligheid binnen bij vertrek??
Ik kan niet anders dan drammerig overkomen. De schrijvers niet te na gesproken, voelt het aan alsof ik als drilbeer een lichting onwillige rekruten over de stormbaan moet jagen.
Weet je, een maandje Portugal daar is mei perfect voor! Zon, zwembad, goede keuken, heerlijke drank, uitstekende bedden, onderhoudend gezelschap .....
vrijdag 14 januari 2011
Machteloos
'Blond' is de 'Buckler' van de haarkleuren. Maar het gaat hier niet om merknamen maar mensen. Sorry voor het weinig subtiele schot in de roos.
Maar over machteloos gesproken, met of zonder tranen, dan zijn er nog wel meer kandidaten te noemen. Ik kan me Lücker herinneren, een van de weinigen met serieuze leservaring, die in tranen uitbarstte toen iemand, die hij de klas uit stuurde gewoon bleef zitten. Ik kan me van Asdonck in tranen herinneren maar de setting zegt me niks meer. Lemmers toen hij persoonlijk ieder klas langs ging om te zeggen dat hij zijn pij aan de nagel hing. Of iemand als Keularts, die even helemaal de draad kwijt was, als een enthousiaste uitleg bij ons niet het gewenste effect had.
Maar ook -en dat meer persoonlijk- Borghans, die mij, weliswaar zonder een traan te verspillen, maar wanhopig de klas uitstuurde, omdat ik blijkbaar iets gevraagd had wat zijn kaders van de wiskundeles oversteeg. Ik weet echter zeker, dat mijn vraag naar mijn idee gewoon met de les te maken had. Het was de eerste en enige keer, dat ik de klas uit moest en het frustrerende is, ik heb nooit -ook achteraf niet- gesnapt waarom.
Maar over machteloos gesproken, met of zonder tranen, dan zijn er nog wel meer kandidaten te noemen. Ik kan me Lücker herinneren, een van de weinigen met serieuze leservaring, die in tranen uitbarstte toen iemand, die hij de klas uit stuurde gewoon bleef zitten. Ik kan me van Asdonck in tranen herinneren maar de setting zegt me niks meer. Lemmers toen hij persoonlijk ieder klas langs ging om te zeggen dat hij zijn pij aan de nagel hing. Of iemand als Keularts, die even helemaal de draad kwijt was, als een enthousiaste uitleg bij ons niet het gewenste effect had.
Maar ook -en dat meer persoonlijk- Borghans, die mij, weliswaar zonder een traan te verspillen, maar wanhopig de klas uitstuurde, omdat ik blijkbaar iets gevraagd had wat zijn kaders van de wiskundeles oversteeg. Ik weet echter zeker, dat mijn vraag naar mijn idee gewoon met de les te maken had. Het was de eerste en enige keer, dat ik de klas uit moest en het frustrerende is, ik heb nooit -ook achteraf niet- gesnapt waarom.
'ET'
Blond maar met opleiding? Foei, Kaspar, wat een vreemde vooroordelen voor iemand met opleiding -- het zou me er haast toe brengen níet te reageren, maar vanwege jouw twee beelden bij Nederlands, kan ik het niet laten.
De blonde snor met dito haren hebben ook op mij een onuitwisbare indruk gemaakt, al was het maar omdat de heer Tromp zo origineel was om mij een door ziekte verzuimd proefwerk over stromingen in kunst en literatuur mondeling te laten inhalen door hoogstpersoonlijk BIJ MIJ THUIS te komen. Spannend -- en wat een eer! Het enige wat ik me ervan herinner is dat ik me enigszins schaamde voor het Nederlands van mijn moeder (waar ik me vervolgens nú weer voor schaam, maar ja, dat heb je als puber) en dat hij een landschapsschilderijtje bij ons aan de muur koos waar ik mijn 'stromingenkennis'op los mocht laten. Het leek me, ook voor hem, een zo niet-alledaags voorval dat hij het vast niet zou zijn vergeten, maar helaas. Bij de vorige reünie bleek die onuitwisbare indruk slechts bij mij te zijn achtergebleven -- hij had geen idee wie ik was en veronderstelde dat ik dan vast een 'stil, rustig type' was geweest. Tja...
En die 'T' was goed, Kaspar. Ik bedenk nu opeens dat het zelfs 'ET' is -- Els Tander, die volgens mij ook haar vuurdoop bij ons heeft gehad en die we het leven weliswaar bepaald niet gemakkelijk hebben gemaakt, maar die voor mij toch altijd de eerste en belangrijkste reden is gebleven om NIET voor de klas te gaan staan, hoe leuk me een school als werkomgeving ook leek en hoezeer het toentertijd ook voor de hand lag dat je dat wél deed met een talenstudie -- ik zou vast zo'n juf worden als mevrouw Tander en huilend de klas uitvluchten voor dat akelige zooitje ongeregeld, om in blinde paniek in de jongens-w.c te verdwijnen.
De blonde snor met dito haren hebben ook op mij een onuitwisbare indruk gemaakt, al was het maar omdat de heer Tromp zo origineel was om mij een door ziekte verzuimd proefwerk over stromingen in kunst en literatuur mondeling te laten inhalen door hoogstpersoonlijk BIJ MIJ THUIS te komen. Spannend -- en wat een eer! Het enige wat ik me ervan herinner is dat ik me enigszins schaamde voor het Nederlands van mijn moeder (waar ik me vervolgens nú weer voor schaam, maar ja, dat heb je als puber) en dat hij een landschapsschilderijtje bij ons aan de muur koos waar ik mijn 'stromingenkennis'op los mocht laten. Het leek me, ook voor hem, een zo niet-alledaags voorval dat hij het vast niet zou zijn vergeten, maar helaas. Bij de vorige reünie bleek die onuitwisbare indruk slechts bij mij te zijn achtergebleven -- hij had geen idee wie ik was en veronderstelde dat ik dan vast een 'stil, rustig type' was geweest. Tja...
En die 'T' was goed, Kaspar. Ik bedenk nu opeens dat het zelfs 'ET' is -- Els Tander, die volgens mij ook haar vuurdoop bij ons heeft gehad en die we het leven weliswaar bepaald niet gemakkelijk hebben gemaakt, maar die voor mij toch altijd de eerste en belangrijkste reden is gebleven om NIET voor de klas te gaan staan, hoe leuk me een school als werkomgeving ook leek en hoezeer het toentertijd ook voor de hand lag dat je dat wél deed met een talenstudie -- ik zou vast zo'n juf worden als mevrouw Tander en huilend de klas uitvluchten voor dat akelige zooitje ongeregeld, om in blinde paniek in de jongens-w.c te verdwijnen.
donderdag 13 januari 2011
Zijlijn
Na een kleine portie duw- en trekwerk ga ik op een strootje kauwen aan de zijlijn. Ik voel me gevleid bij zoveel terughoudendheid maar voel niet de behoefte de digitale stiltes op te vullen.
Het schrijven is niet het probleem, dat doe ik vrijwel dagelijks, maar waar ik o.a. op mijn andere Blogs put uit mijn persoonlijke verleden, de dagelijkse actualiteit of mijn bodemloze fantasie schort het hier toch een beetje aan herinneringen. Wil dat werken zal het balletje heen en weer in de rondte gespeeld moeten worden.
De leeftijd voor opdrachten hebben we volgens mij gehad of moeten we opstellen gaan schrijven over vooraf bepaalde onderwerpen. Zoals bijv. De verrassingen van het speerwerpen, De Duitse naamvallen op z'n Fries of Sinusslingeringen in een Kever?
Het schrijven is niet het probleem, dat doe ik vrijwel dagelijks, maar waar ik o.a. op mijn andere Blogs put uit mijn persoonlijke verleden, de dagelijkse actualiteit of mijn bodemloze fantasie schort het hier toch een beetje aan herinneringen. Wil dat werken zal het balletje heen en weer in de rondte gespeeld moeten worden.
De leeftijd voor opdrachten hebben we volgens mij gehad of moeten we opstellen gaan schrijven over vooraf bepaalde onderwerpen. Zoals bijv. De verrassingen van het speerwerpen, De Duitse naamvallen op z'n Fries of Sinusslingeringen in een Kever?
woensdag 12 januari 2011
Nederlands
Ik dender maar effe door in de hoop dat ik dan de andere 'schapen' de weg wijs ....
Bij de les 'Nederlands' staan me twee beelden voor ogen. Het eerste is een ruige en onwillige, erg blonde snor met dito of ditto haren en het tweede beeld is een slipje met stippen. Het ene beeld is niet met het andere te combineren. Van beide beelden ken ik de personen, van het eerste beeld zelfs de naam: Tromp, hier reeds aanwezig. Het tweede beeld zit er, ongetwijfeld vanwege hormonale bijwerkingen veel steviger ingeramd. Het was een vrouw, blond maar met opleiding, redelijk onervaren voor de klas en mini-rokjes zijn gewoon niet gemakkelijk, maar het dubbeltje van de naam wil maar niet vallen. Iets met een 'T'.
Bij de les 'Nederlands' staan me twee beelden voor ogen. Het eerste is een ruige en onwillige, erg blonde snor met dito of ditto haren en het tweede beeld is een slipje met stippen. Het ene beeld is niet met het andere te combineren. Van beide beelden ken ik de personen, van het eerste beeld zelfs de naam: Tromp, hier reeds aanwezig. Het tweede beeld zit er, ongetwijfeld vanwege hormonale bijwerkingen veel steviger ingeramd. Het was een vrouw, blond maar met opleiding, redelijk onervaren voor de klas en mini-rokjes zijn gewoon niet gemakkelijk, maar het dubbeltje van de naam wil maar niet vallen. Iets met een 'T'.
Kapeller Bos
Het was van huis uit bij wijze van spreken twee keer stevig tuffen en de tweede klets zat op een raam van het noodgebouw waar het Eijkenhagen zijn onderkomen in had gevonden. Was die dependance van het Bernadinus er nooit gekomen, was mijn carrière na de Lagere School ongetwijfel minder kansrijk verlopen en ergens op een van de andere, lagere mogelijkheden in Schaesberg geëindigd. Maar ja, 'als' ..., daar kun je meerdere levens mee vullen en helaas geloof ik niet in sprookjes ook niet in die voor volwassenen.
Kleuterschool in Leenhof, Lagere school in Leenhof, Middelbare school in Leenhof... Alles op loopafstand van het ouderlijk huis. Utrecht was een verademing en Frankrijk daarna een onmogelijk geachte overtreffende trap.
Iedere stap die ik genomen heb, heeft me afstand gegeven. Wat aan een stap verder vooraf ging, heb ik steeds netjes afgesloten en opgeruimd. Poppetje gezien, kastje dicht. Waarom terug?
Mijn leven is verdeeld in duidelijke hoofdstukken en ik ben zo iemand die zelden of nooit een boek, muv strips twee keer leest. De herkenning bij de tweede keer irriteert en maakt dat ik het boek aan de kant leg. Ik heb vrienden die boeken letterlijk stuk lezen. Ik probeer dat te begrijpen maar haak altijd ergens af. Zo ook dus bij een reünie.
Ik heb geen slechte herinneringen aan de middelbare school, misschien zelfs integendeel. Het was een stap. Ik heb 'm gedaan. En dat was dat.
Kleuterschool in Leenhof, Lagere school in Leenhof, Middelbare school in Leenhof... Alles op loopafstand van het ouderlijk huis. Utrecht was een verademing en Frankrijk daarna een onmogelijk geachte overtreffende trap.
Iedere stap die ik genomen heb, heeft me afstand gegeven. Wat aan een stap verder vooraf ging, heb ik steeds netjes afgesloten en opgeruimd. Poppetje gezien, kastje dicht. Waarom terug?
Mijn leven is verdeeld in duidelijke hoofdstukken en ik ben zo iemand die zelden of nooit een boek, muv strips twee keer leest. De herkenning bij de tweede keer irriteert en maakt dat ik het boek aan de kant leg. Ik heb vrienden die boeken letterlijk stuk lezen. Ik probeer dat te begrijpen maar haak altijd ergens af. Zo ook dus bij een reünie.
Ik heb geen slechte herinneringen aan de middelbare school, misschien zelfs integendeel. Het was een stap. Ik heb 'm gedaan. En dat was dat.
goed initiatief
Kaspar,
Bedankt voor dit initiatief.
De vele "ruggen" op de foto's van de vorige reunie waren mij niet opgevallen maar nu je het zegt.....
gr.
Leo
Bedankt voor dit initiatief.
De vele "ruggen" op de foto's van de vorige reunie waren mij niet opgevallen maar nu je het zegt.....
gr.
Leo
Korte broek
Ja, dat verbaasd mij niks. En zal ik je wat vertellen, die broek bestaat nog steeds. Kwaliteit zoals die tegenwoordig alleen voor idiote bedragen gekocht kan worden. Onverslijtbaar, kleurvast en hoe natuurlijk ook, de motten môtten 'm niet.
Onwennig
Bij het opzetten van dit Blog, heb ik niet bedacht dat het schrijven aan/op een Blog voor iemand van mijn generatie (Ahum...) een onbekende bezigheid zou zijn. En indien onbekend dan zou ervaring met soortgelijke activiteiten borg moeten staan voor een probleemloze opstart. Maar helaas, de intentie is aanwezig maar ogenschijnlijk ontbreekt praktische ervaring.
Gisteren heb ik twee reacties ontvangen (waarvoor dank!) waarvan zeker eentje volgens mij op de Blog had moeten verschijnen. Nu kan ik dat doen, maar het lijkt me beter dat de betrokken (Nan, ja beeld! en Leo) dat zelf aanpakken.
Kort de werkwijze en een verzoekje.
Nadat je een -indien nodig- een google-account hebt aangemaakt, log je in en komt op een pagina die 'Dashboard' heet. Hier heb je een aantal mogelijkheden waaronder 'Blog weergeven', 'Nieuw bericht' en 'Berichten bewerken'. De eerste keuze laat zien wat al verschenen is, de tweede geeft je de gelegenheid een stukje toe te voegen en de derde geeft de mogelijkheid om reeds geschreven stukjes (alleen die van jezelf) te corrigeren. Succes.
Vanwege esthetische overwegingen heb ik de navigatiebalk uit de Blog verwijderd, mocht daar behoefte aan bestaan dan zet ik die terug. Het voorkomt wat heen en weer klikken met de 'pagina vooruit resp. achteruit' -knop in de Browser.
Mijn verzoek is, dat iedereen die een bericht aanmaakt in het aanmaakscherm rechts onderin ook een label invoert voor zijn/haar (gebruikers)naam en dat steeds weer kiest bij een volgend bericht. En dan graag geen dubbelingen. José's zijn er bijvoorbeeld meer. Dan ontstaat de mogelijkheid om berichten op de persoon terug te zoeken en kan 'Geplaatst door' vervallen. Oogt weer beter. Dit kan later ook nog, maar mij lijkt het handiger om dat direct te doen.
Bij vragen, schroom niet. Ben bereikbaar via 'reacties' onder mijn berichten.
SUCCES.
p.s. als iemand vergeten is en erbij wil even emailadres doorgeven dan stuur ik je een uitnodiging. Ik kan tot 100, zovelen waren we niet, zelfs niet incl. leraren.
Gisteren heb ik twee reacties ontvangen (waarvoor dank!) waarvan zeker eentje volgens mij op de Blog had moeten verschijnen. Nu kan ik dat doen, maar het lijkt me beter dat de betrokken (Nan, ja beeld! en Leo) dat zelf aanpakken.
Kort de werkwijze en een verzoekje.
Nadat je een -indien nodig- een google-account hebt aangemaakt, log je in en komt op een pagina die 'Dashboard' heet. Hier heb je een aantal mogelijkheden waaronder 'Blog weergeven', 'Nieuw bericht' en 'Berichten bewerken'. De eerste keuze laat zien wat al verschenen is, de tweede geeft je de gelegenheid een stukje toe te voegen en de derde geeft de mogelijkheid om reeds geschreven stukjes (alleen die van jezelf) te corrigeren. Succes.
Vanwege esthetische overwegingen heb ik de navigatiebalk uit de Blog verwijderd, mocht daar behoefte aan bestaan dan zet ik die terug. Het voorkomt wat heen en weer klikken met de 'pagina vooruit resp. achteruit' -knop in de Browser.
Mijn verzoek is, dat iedereen die een bericht aanmaakt in het aanmaakscherm rechts onderin ook een label invoert voor zijn/haar (gebruikers)naam en dat steeds weer kiest bij een volgend bericht. En dan graag geen dubbelingen. José's zijn er bijvoorbeeld meer. Dan ontstaat de mogelijkheid om berichten op de persoon terug te zoeken en kan 'Geplaatst door' vervallen. Oogt weer beter. Dit kan later ook nog, maar mij lijkt het handiger om dat direct te doen.
Bij vragen, schroom niet. Ben bereikbaar via 'reacties' onder mijn berichten.
SUCCES.
p.s. als iemand vergeten is en erbij wil even emailadres doorgeven dan stuur ik je een uitnodiging. Ik kan tot 100, zovelen waren we niet, zelfs niet incl. leraren.
Op glad ijs
Eijkhagen daagt me alweer uit tot iets nieuws! Ik heb mij aangemeld bij Kaspars blog. Voornamelijk omdat ik mij niet gemakkelijk voel nu ik de komende reünie zal missen. Jammer, want ik heb daar in het zoetgevooisde zuiden mijn eerste stappen gezet als leraar. Fout op fout gestapeld, 'met het inzicht van heden', maar ik ben altijd goed opgevangen door de hele schoolgemeenschap. Pater Van Velzen voorop, ook al was ik soms nog zo dwars. Ik was maar drie jaar werkzaam in de noodlokalen bij de Leenderkapel, maar ik heb veel prettige herinneringen bewaard. Daarover later wellicht meer. Nu ga ik eerst proberen of ik dit stukje geplaatst krijg
dinsdag 11 januari 2011
Beelden uit het verleden
Leuk Kaspar! Alleen raar dat ik Hans, Truusje, Josy, Sjef en Jacqueline tegenkom, maar geen berichten -- ik wed dat jullie net als ik nieuwsgierig waren naar wat er al stond en wie er al gereageerd had(den), toch?
Of ik 'het verleden naar het heden weet te tillen' weet ik niet, Kaspar, misschien komt dat nog, maar ik weet ongeveer hoe het voelt om namen te horen waarbij je geen beeld meer hebt. Het is zelfs zo erg, dat ik naar de vorige reünie ben geweest, nu de foto's nog eens bekijk en me nog steeds bij sommige buikige, kalige heren afvraag wie dat in godsnaam ook weer waren (hetzelfde geldt overigens net zo goed voor sommige onherkenbare, rimpelige dames, onder wie ikzelf).
Het spijt me verschrikkelijk voor Hans, maar wat Kaspar schrijft, geldt eveneens voor mij -- sorry, Hans, je moet gewoon komen in mei, want zo kan het niet verder. En Kaspar, zoals ik al mailde, ik zie een korte, soort scoutingbroek voor me en ik kan me nauwelijks voorstellen dat je daar nog steeds in rondloopt, dus voor jou geldt hetzelfde: komen in mei! Jee, ik hoop dat ik er niet vreselijk naast zit, maar zoveel Kaspars hadden we niet...
Kom op andere mensen, laat eens iets van je horen, dan komt dat verleden vanzelf weer boven dobberen. En geloof me, op zo'n reünie loopt altijd minstens één iemand rond die het voor jou de moeite waard maakt.
Nan
Of ik 'het verleden naar het heden weet te tillen' weet ik niet, Kaspar, misschien komt dat nog, maar ik weet ongeveer hoe het voelt om namen te horen waarbij je geen beeld meer hebt. Het is zelfs zo erg, dat ik naar de vorige reünie ben geweest, nu de foto's nog eens bekijk en me nog steeds bij sommige buikige, kalige heren afvraag wie dat in godsnaam ook weer waren (hetzelfde geldt overigens net zo goed voor sommige onherkenbare, rimpelige dames, onder wie ikzelf).
Het spijt me verschrikkelijk voor Hans, maar wat Kaspar schrijft, geldt eveneens voor mij -- sorry, Hans, je moet gewoon komen in mei, want zo kan het niet verder. En Kaspar, zoals ik al mailde, ik zie een korte, soort scoutingbroek voor me en ik kan me nauwelijks voorstellen dat je daar nog steeds in rondloopt, dus voor jou geldt hetzelfde: komen in mei! Jee, ik hoop dat ik er niet vreselijk naast zit, maar zoveel Kaspars hadden we niet...
Kom op andere mensen, laat eens iets van je horen, dan komt dat verleden vanzelf weer boven dobberen. En geloof me, op zo'n reünie loopt altijd minstens één iemand rond die het voor jou de moeite waard maakt.
Nan
De kop d'r af
Goedemorgen.
Welkom.
Hoewel het niet mijn bedoeling was noch is, zal ik me, omdat ik deze Blog geopend heb, voorlopig opstellen als gastheer.
Van de vier verschenen namen (Truus, Sjef, Jacqueline, Hans) heb ik bij drie zowaar beeld. Waarschijnlijk omdat ik hen in de jaren sinds het grote vertrek uit het Zuiden nog weleens in Utrecht gezien heb. Truus, Truusje nog in 2008 toen ik korte tijd aan de kop van de Oudegracht in Utrecht verbleef en zij mij in het ochtendverkeer bijna van de sokken reed.
Bij Hans rinkelt een bel maar veel meer niet. Moet zelfs even nagaan of die voornaam meerdere mogelijkheden oplevert of slechts aan één familienaam is gekoppeld.
Het was een gok, maar misschien wordt het wat. Ik zal vanavond het uiterlijk van de Blog wat veraangenamen, want ik heb het gisteren snel, snel bij wat standaardklikken gelaten.
Welkom.
Hoewel het niet mijn bedoeling was noch is, zal ik me, omdat ik deze Blog geopend heb, voorlopig opstellen als gastheer.
Van de vier verschenen namen (Truus, Sjef, Jacqueline, Hans) heb ik bij drie zowaar beeld. Waarschijnlijk omdat ik hen in de jaren sinds het grote vertrek uit het Zuiden nog weleens in Utrecht gezien heb. Truus, Truusje nog in 2008 toen ik korte tijd aan de kop van de Oudegracht in Utrecht verbleef en zij mij in het ochtendverkeer bijna van de sokken reed.
Bij Hans rinkelt een bel maar veel meer niet. Moet zelfs even nagaan of die voornaam meerdere mogelijkheden oplevert of slechts aan één familienaam is gekoppeld.
Het was een gok, maar misschien wordt het wat. Ik zal vanavond het uiterlijk van de Blog wat veraangenamen, want ik heb het gisteren snel, snel bij wat standaardklikken gelaten.
maandag 10 januari 2011
Aftrap
Terecht.
Oké.
De vorige keer d'r niet bij geweest en niet direct in de verleiding om in mei te verschijnen, hoewel ik dan in Nederland zal zijn, is er een zekere nieuws-gierigheid.
Niet lullig doen, dacht ik en heb onlangs de foto's bewonderd. Nog nooit zoveel ruggen in één foto-reportage bij elkaar gezien. En die ene zeldzame keer dat een gezicht opdook, moest ik me stevig achter me oren krabben en dat leverde niet altijd het gewenste resultaat op.
Ik ben ouder geworden. Net zoveel dagen, jaren als ieder van jullie. Het aantal rimpels zal wisselen, de haarkleur zal voornamelijk grijs of geverfd zijn en de buikomvang zal het wasbordje gepasseerd zijn. Illusies armer en hopelijk gewonnen aan wijsheid, vraag ik me net als de vorige keer af waarom mensen elkaar na dik dertig, bijna veertig jaar willen terug zien.
Oké.
De vorige keer d'r niet bij geweest en niet direct in de verleiding om in mei te verschijnen, hoewel ik dan in Nederland zal zijn, is er een zekere nieuws-gierigheid.
Niet lullig doen, dacht ik en heb onlangs de foto's bewonderd. Nog nooit zoveel ruggen in één foto-reportage bij elkaar gezien. En die ene zeldzame keer dat een gezicht opdook, moest ik me stevig achter me oren krabben en dat leverde niet altijd het gewenste resultaat op.
Ik ben ouder geworden. Net zoveel dagen, jaren als ieder van jullie. Het aantal rimpels zal wisselen, de haarkleur zal voornamelijk grijs of geverfd zijn en de buikomvang zal het wasbordje gepasseerd zijn. Illusies armer en hopelijk gewonnen aan wijsheid, vraag ik me net als de vorige keer af waarom mensen elkaar na dik dertig, bijna veertig jaar willen terug zien.
Start
Laten we eens zien hoe wat en waar wie met welke bijdrage het verleden naar het heden weet te tillen. Honderdertig dagen te gaan!
Abonneren op:
Posts (Atom)