"Hello Houston, garbage to go"
"Oké, disconnect"
"... three, two, one ... gone"
"Nice flight, save return"
"See you soon. Over and out"
Da was da. De hernieuwde kennismaking hebben we achter de rug. Het eerste enthousiasme is afgebrand, het vehikel is door de voorspelbare tegenkrachten heen geschoten en moet het nu op eigen gelegenheid zien te redden. Nu hoeven geen rimpels meer glad gestreken, geen korte broeken opgezocht, geen knetterende tweewielers van stal gehaald en is het voorbij met pijnlijke zelfinzichten. Nu kunnen de angsthazen uit de spleten kruipen, waarin ze zich bij de start hadden verstopt en de misplaatste terughoudenheid van zich af schudden. Het hoogste woord staat hen vanaf heden volledig ter beschikking.
Zes jaar middelbare school, daar ben je natuurlijk zo over uitgekletst. Gelukkig zijn daarna nog ruim dertig jaren verstreken, jaren waarin ieder individu een avonturenboek voor en over zichzelf heeft volgeschreven. Al is het maar tussen de oren. Nu is het moment van publicatie aangebroken. Laat ze gaan die jaren! Laat ze los die verhalen! Bevrijdt je van je herinneringen. Het gewillige oor cq. oog heeft het zich gemakkelijk gemaakt. Heerlijk in een doorgezeten fauteuil voor een knapperig houtvuur, flesje bordeaux uit illustere tijden onder handbereik, iets te knabbelen ernaast, muziekje op de achtergrond.... De schaars geklede blondine (Sorry, Nan) loopt op stiletto's haar rondje heupwiegen. Het bord boven haar hoofd laat een grote '2' zien. Het spel kan beginnen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten